เรื่อแต่ง

อาจารย์ใหญ่ โดย อักษราลัย ฉันนั่งมองหน้าลูกที่กำลังนอนเหมือนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก รอยยิ้มน้อย ๆ เหมือนยังคงมีประดับใบหน้าอยู่อย่างนั้น ภาพนี้จะเป็นภาพจำสุดท้ายของฉันแล้วหรือ? ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือไปเกาะกุมมือข้างซ้ายที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าแกจะเจ็บ ภาพการเจ็บปวดของแกยังประทับจำในจิตใจฉันอย่างไม่อาจเลือนลางไป คำขอสุดท้ายของแกยังคงก้องอยู่ในหู คำขอที.. ดูเพิ่ม