นิยายลี้ลับ

มินนั่งนิ่งอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก ข้อความจาก Macha407 ที่เพิ่งโพสต์เมื่อคืนยังคงก้องอยู่ในหัว “ฉันเห็นนายในฝันด้วย…นายยืนอยู่ตรงนั้น” เขาอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแรงขึ้นทุกครั้งที่เห็นคำเหล่านั้นความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แม้ในห้องจะอุ่นด้วยแดดยามเช้า แต่ภายในอกกลับเย็นเยียบจนแทบหายใจไม่ออก คืนนั้น เขาข่มตาหลับอีกครั้งด้วยความหวาดกลัวปนอยากรู้อยากเห็น.. ดูเพิ่ม

ตั้งแต่ได้รับข้อความจาก “Macha407” และ “AUSA369” มินก็ไม่อาจปล่อยวางได้อีก แม้ในใจไม่อยากเปิดบล็อกตัวเองเลยสักนิด แต่แรงอยากรู้อยากเห็นก็เหมือนเงามืดที่คอยดึงเขากลับไปทุกครั้ง เช้าวันถัดมา เขานั่งนิ่งอยู่หน้าหน้าจออยู่นาน ก่อนจะกดเปิดบล็อกขึ้นมาอีกครั้ง—ไม่มีข้อความใหม่ ไม่มีการตอบรับใด ๆ ความเงียบนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บ สิ่งที่กวนใจเขามากที่สุดคือ มัชฌา เขาพยา.. ดูเพิ่ม

หน้าจอโน้ตบุ๊กส่องแสงเย็นซีดในห้องที่ไร้แสงไฟอื่นใด ยามินทร์นั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปยังชื่อยูสเซอร์สองชื่อที่ยังคงติดตรึงในใจ “AUSA389”“เราต้องคุยกันถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป” “Macha407”“นายก็เห็นมันแล้วใช่ไหม…ประตูของฉันคือ 407” เสียงหัวใจเขาเต้นแรงราวกับตีกลองอยู่ในอก อ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนแรงกดดันลึกลับกำลังบีบรัดอยู่รอบตัว .. ดูเพิ่ม

หลังงานศพของชัชวาลผ่านไปหลายวัน โลกของยามินทร์ยังคงถูกคลุมด้วยความว่างเปล่า เขาพยายามไม่หลับ ไม่อยากเผชิญหน้ากับสิ่งที่อาจจะรออยู่ในความฝันนั้นอีก แต่ในที่สุดร่างกายที่เหนื่อยล้าก็ทรยศเขา ดึงจิตตกลงไปในห้วงแห่งความมืดอีกครั้ง ครั้งนี้ เขาพบว่าตัวเองยืนอยู่ในโรงแรมร้าง—อาคารสูงใหญ่ที่เคยหรูหราแต่ตอนนี้เหลือเพียงร่องรอยอาคารที่แตกร้าวและกลิ่นอับชื้น โถงทางเดินทอดยาวไร้สิ้นสุด หลอดไฟเหนือศีรษะ.. ดูเพิ่ม

ยามินทร์นอนกระสับกระส่ายอยู่นาน ความเหนื่อยล้ากดทับร่าง แต่สมองกลับตื่นตัวเหมือนถูกพันธนาการด้วยความกังวล กว่าที่เปลือกตาจะหนักอึ้งและสติค่อย ๆ หลุดลอยไป ก็ล่วงเข้าตีสอง ความมืดโอบรัดเขาไว้ แต่ทันทีที่รู้สึกตัวอีกครั้ง มินกลับพบว่าตัวเองยืนอยู่บนถนนสายหนึ่งที่ทอดยาวในยามค่ำ ท้องฟ้าถูกเมฆดำบดบังจนไร้ดาว เสาไฟข้างทางกระพริบสลัว ส่องแสงขุ่นมัวที่ไม่อาจขับไล่เงามืดได้เลย กลิ่นฝุ่นและเหล็กขึ้นสนิมลอยอ.. ดูเพิ่ม

ห้องมืดเงียบสนิท มีเพียงแสงหน้าจอโน้ตบุ๊กสว่างวาบขึ้นกลางความมืดเย็นชื้น ราวกับกล่องเรืองแสงที่คอยดูดกลืนสายตาให้จ้องเข้าไปไม่อาจละ มินเบิกตากว้าง มองบรรทัดที่เพิ่งปรากฏขึ้นเองตรงหน้า “…นายหาเราเจอแล้ว…” ลมหายใจติดขัด หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เขานั่งนิ่งไปนานจนเวลาเหมือนหยุดเดิน ความเงียบรอบกายถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวใจเต้น ตุบ ๆ ๆ รัวหนักเหมือนกลองศึก มือสั่นจนค.. ดูเพิ่ม