ตรีวิทย์ นฤดม

ขุนเขาเขียวทะมึนตระหง่าน.. ตั้งวางเด่นดั่งภาพวาดอยู่กลางเกาะใหญ่ แผ่นน้ำทะเลสีฟ้าครามใส โอบล้อมเกาะแสงจันทร์นั้นไว้ เหมือนภาพปั้นแต่ง มากกว่าความจริง.. .. เรือก่าบางลำเล็กแล่นผ่านแผ่นน้ำมุ่งตรงสู่เกาะตรงหน้า และเมื่อจวนใกล้ถึงริมฝั่งชายหาด เสียงเครื่องยนต์ของเรือก็เบาลง จนดับสนิท เมื่อเรือแน่นิ่งจอดเทียบริมหาด ซายอและละมอช่วยกันเก็บข้าวของลงจากเรือ ที่ริมหาดทรายขาวไม่ไกลตา หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนร.. ดูเพิ่ม

แสงแห่งอรุณทำให้ซายอรู้สึกตัวตื่น เมื่อยามฟ้าสว่างมาได้ชั่วครู่ใหญ่.. เหมือนพายุฝนจะจางหายไปแล้วจนสิ้นเมื่อตอนฟ้าจวนสว่าง เพราะ ณ เวลานี้ มีเพียงหยดน้ำเล็กๆ บางๆ เบาๆ ไหลลู่จากหลังคาสังกะสีปีกเดียว ตกกระทบพื้นหญ้าข้างล่างเป็นระยะ ซายอกวาดสายตาไปทั่วเพิงพัก นึกงุนงงอยู่เล็กน้อยเมื่อไม่พบชายฉกรรจ์ทั้งสามคนที่เขาพบเจอเมื่อคืน ..ชายหนุ่มลุกออกจากเพิงพักกวาดสายตาไปไกลจนถึงบริเวณหน้าหาดที่เขาจอดเรือก่า.. ดูเพิ่ม

ใต้เงาของต้นไม้สูงใหญ่บนพื้นดินเบื้องล่างเป็นที่ตั้งของเพิงพักชั่วคราว และภายใต้หลังคาสังกะสีปีกเดียวนั้น มีหลอดไฟส่องสว่างจากแรงขับส่งของเครื่องปั่นไฟ มีชายฉกรรจ์สามคนภายในเพิงพักกำลังจ้องมองการมาเยือนของยิปซีทะเลสองคนพี่น้อง เมื่อพากันก้าวเท้าเดินมาถึงเพิงพักตรงหน้า เสียงของหนึ่งในชายฉกรรจ์ก็ดังขึ้น “มาหาที่หลบพายุเหรอ เข้ามาสิ” เสียงเชื้อเชิญอย่างมีไมตรี ทำให้ทั้งซายอและละมอก้าวเข้.. ดูเพิ่ม

ท่ามกลางความมืดมิดแห่งท้องทะเล เสียงฟ้าร้องดังกัมปนาท สายฟ้าฟาดตรงกลางฟ้า เป็นแสงแวบวับน่าสะพรึงกลัว.. แล้วคลื่นทะเลนั้นเล่า เหมือนช่างจะรุนแรงกว่าหลายค่ำคืนที่ผ่านมา หลายระลอกคลื่นที่กระทบซัดด้านข้างของเรือก่าบาง ทำให้เรือลำนั้นโคลงเคลงเอียงไปมาอยู่หลายหน เหมือนฝนกำลังจะตก เหมือนพายุกำลังจะมา แต่เหมือนสองชีวิตที่อยู่ในเรือจะนิ่งเฉย เหมือนคือความคุ้นเคย เหมือนคือธรรมชาติแห่งวิถีชีวิต ของเหล่ายิปซ.. ดูเพิ่ม